Help, heb me laten verleiden!

Vorige week heb ik me voor het eerst van m’n leven laten verleiden door de goedkoopte en een kerstboom gekocht bij de Aldi. Niks mis mee, een echte Nordman, mooi vol en hij ruikt lekker. Zes euro goedkoper dan bij de reguliere kerstboomverkoper.

Maar oh, wat mis ik de warmte van het “kerstboom halen verhaal”!

Het kijken en vergelijken.

Van de ene boom naar de ander lopen.

Aarzelen, talmen en tenslotte zeker weten dat je de allermooiste hebt uitgezocht.

De lamme arm en verkleumde vingers omdat je er anderhalve kilometer mee naast je fiets hebt lopen zeulen.

Het afzien, om je gezin blij te maken.

En natuurlijk het prettige gevoel dat je met je koop een bijdrage hebt geleverd aan de plaatselijke middenstand. De zij blij, ik blij ervaring. Spijt, spijt, spijt.

Maar ik moet het er mee doen.

Hij stond tot nu nog even gezellig in de tuin.

Maar sinds gisteren is tie binnen.

Totdat ik ergens rond één  januari bedenk dat een versierde spar in huis een gek zicht is.

Maar dan is het alweer tijd voor de goeie voornemens.

De depressieve keuken

Als je even niet oplet, heb je in no time een depressieve keuken.

Je wilt de etensboel in de afwasmachine stoppen, je ontdekt dat  je die gisteren vergeten bent aan te zetten, en je was toch al moe. Dan kom je dit dus tegen als je de volgende morgen koffie wilt zetten.

Beetje zorg en aandacht doet wonderen.

Alles afgewassen en  lege potjes naar de glasbak. Peertjes opgegeten, die waren “aan de datum” . Daarna doekje met cif over het aanrecht, sop-lap over het muurtje, raam en vensterbank. Dat ziet het er al heel anders uit.

Omdat je van schoonmaken zin krijgt in schoonmaken, de vriezer ontdooit (duurde even) en een deel van de inhoud verwerkt tot jammetjes. De koelkast schoongemaakt en geïnspecteerd op potjes die over de datum waren. Zo, dat ruimt op! Vloertjes gedweild en  

die halflege vriezer is nu  gevuld met gourmetpakketten, verse cranberries en ijs. Die zijn nu in de aanbieding en ik hoef voor de kerst geen winkel meer in.

niets vermoedend.

foto internet

Ga ik halverwege het eten 'even' naar de keuken, zogenaamd om het zout te halen. En terwijl nog loop te zoeken naar de pepernoten, (de echte daar ben ik gek op), hoor ik ze lachen en fluisteren.

 Ik heb niks in de gaten, verzamel handenvol kruid- en pepernoten in een zak en bonk lekker hard op de deur. Dan een flinke handvol graaien en de deur opengooien. Maar voordat ik iets kan doen word ik van twee kanten bedolven onder de kruid-noten!

Hadden ze het zakje dat op een kastje lag gevonden en stonden ze strategisch opgesteld om mij te bekogelen. Grabbelen op de gang hier dit jaar! Gelukkig had ik daar vandaag nog even stof gezogen.  

;-)

Verhuisperikelen en bemoeimoeder.

Begin mei werden we onverwacht opgebeld door oudste: “m'n huurcontract is opgezegd.”

Over de reden wil ik hier niet al te veel uitweiden. Ik houd het erop dat er een cultuurverschil was. Een cultuurverschil waardoor langzamerhand over en weer kleine ergernissen waren ontstaan. Ergernissen, die een onbenullig conflict lieten ontsporen tot een serieus incident. Na de opzegging van het contract liep de stress aan beide kanten op. Langzamerhand werd de sfeer (in onze beleving) grimmig.

Oudste was meteen na deze aanzegging op zoek gegaan naar een andere kamer en kreeg drukke weken met hospiteren. Met overal natuurlijk de vraag: “Waarom wil je verhuizen als je al een kamer hebt?” Na twee weken reageren en hospiteren en de reacties afwachten had hij beet. Er werd een concept huurcontract verzonden en hij moest maar zeggen of hij ons er zich in kon vinden. De kamer was wat duurder dan de oude kamer, maar wel groter.

Een probleem was wel dat deze kamer voor minstens 1 jaar verhuurd werd. De propedeuse moest nog gehaald worden. Door de stress was er sowieso twee weken lang van studeren weinig gekomen. En geen propedeuse betekend geen positief studie advies. En geen stufie.

Maar goed, soms moet je iets wagen in het leven en de toekomst blijft altijd ongewis. Er moest iets gebeuren. Ik besloot de huurder te bellen en het probleem voor te leggen. We kregen een voorstel met een ontsnappingsclausule. Eén juli zou de kamer vrij komen. Dat was over vijf weken. In de oude woning verslechterde de sfeer met de dag. Maar met een beetje lobbyen en stille diplomatie verschoof de datum van de nieuwe kamer  ook steeds naar voren. Eerst was het 15 juni, want de huurder wilde er snel uit. Een paar dagen later was het al 4 juni, want dan had huurder  de meubels er uit gehaald. Waarop wij met een voorstel kwamen om de meubels over te nemen. Zo  werd het 1 juni. Op 23 mei hadden we mail contact over  overname van de inboedel, op 24 mei kregen we de vraagprijs door. Ik besloot om alles, ongezien over te nemen, vroeg het rekening nummer, betaalde en informeerde de ver-huurder. Want ondertussen vonden wij de situatie in de oude huurkamer echt bedreigend worden. ( ik werd zelf gebeld en hoorde over een gesprek "met een kleerkast" en over dreiging om alles op straat te zettten)  Maar ‘s-avonds om elf uur kreeg ik een berichtje; “Morgenavond om 6 uur contract tekenen en de sleutel ophalen.”

Jaap was die middag al om 1 uur vrij en om drie uur reden we er naar toe. Ondertussen had oudste al van alles in tassen en zakken ingepakt. Om vijf uur arriveerden we op die kamer. We gooiden zoveel mogelijk spullen achterin en reden naar de nieuwe kamer. Heel benieuwd hoe dat zou zijn daar...

Er stond een badkamer raampje open terwijl er niemand thuis was. Iets wat in het vorig huis absoluut verboden was. Eenmaal binnen wilden we onze schoenen uit doen. Dit  omdat het in het vorige huis streng verboden was om op schoenen verder dan de gang te komen. Maar dat was hier  “helemaal niet nodig”.  Hoopvol. Op de plint van de trap zag ik een geruststellend laagje stof liggen. Het contract werd getekend. Blij reden we weer naar huis.

Ik drink zelden alcohol, maar toen nam ik een glaasje.

Restte nog het schoonmaken van de kamer en de overdracht.

Ik besloot dat ik die kamer zou schoonmaken. Er was door alle stress al te veel tijd verloren gegaan die aan de studie besteed had kunnen worden. Ouderlijke bemoeizorg?  Of  samen prioritieten stellen en doelbewust bezig zijn? Het zou die dag ongeveer 35 graden worden, maar klaar is klaar. Ik ging aan de slag met de stofzuiger, ook onder het bed en de matras. Daarna alles door een fris  sopje. Op de muren zaten een heleboel vlekken. Die zaten er al toen we er in trokken, maar ik besloot er toch wat Cif en zweet aan te verspillen.  Anders wordt er voor je het weet een schilderbeurt van je borg afgetrokken. Pfff het werd steeds warmer onder dat schuine dak... De gedachte kwam in me op dat het toch allemaal zinloos was. Ik had gezien dat er een klein scheurtje n de matras-tijk zat en een barst in de latten-bodem. Het  zou wel op betalen uitlopen.

Twee dagen later konden we de overdracht afhandelen. Ik mee. Bemiddelen is tenslotte m’n vak. Spannend, vanwege dat scheurtje natuurlijk.

Helaas, helaas. De werkelijkheid was veel erger dan ik van te voren had kunnen bedenken. Het kantelraam + rolluik was kapot. Huisbaas en huurder hadden een meningsverschil over het tijdstip waarop dit was ontstaan en over de instructies die bij de intake waren gegeven. Maar het was kapot, dat kon niemand ontkennen. Er zou een dak-specialist worden ingeschakeld en we zouden er nog van horen... Die week googelde ik mismoedig de prijzen van nieuwe kantelramen en rolluiken. Dat zou een flinke klap geven en dan moet zoiets natuurlijk ook nog geïnstalleerd worden.

Geen borg terug (drie maanden huur) maar dokken...

L   L

Wat denk je?

Na twee maanden kregen we bericht; “reparatiekosten raam 80 eurietjes.” Eind goed al goed, feestje, en van zulke ervaringen krijgt de jeugd levenswijsheid!

slap

Hoe lastig dat is om de kat in de reismand te krijgen. Alleen lukt het niet.  Maar zelfs met z’n twee is het een hele klus. Ze weet zich altijd zo te houden dat ze niet door het gat kan. Dat doet me denken aan vroeger, wanneer de kids ze niet naar bed wilden en ik wel wilde dat ze naar bed gingen. Met opgetrokken knietjes, en slappe omhoog geheven armpjes waren ze dan niet te tillen zo zwaar. Best knap.

Maar goed, we kregen het voor elkaar en stapten in de auto. Van de achterbank klonk verontrustend gemiauw en gekrabd aan het deurtje. Of ze ook weet dat we haar niet voor de gezelligheid meenemen. Maar in de wachtkamer is ze muisstil. Ik vermoed dat ze hoopt dat we haar vergeten. Wat natuurlijk niet gebeurt.  In de spreekkamer hebben we een omgekeerd probleem. Nu wil ze niet uit de mand.  Ongelooflijk hoe iemand zich vast kan houden aan een gladde plastic binnenkant!  Natuurlijk wint de D.A. het en eenmaal op de behandeltafel geeft ze zich vrijwillig gewonnen. Nog even een bloedstollende kreet als ze d’r prikje krijgt. En dan loopt ze met opgeheven hoofd, alsof er niets gebeurt is, zelf de reismand weer in.  

We gaan weer naar huis. Met een grote zak dieetvoer. Omdat ze zo veel haar verliest.  Thuisgekomen rent ze de trap op om ergens onder een bed haar nederlaag te verwerken. Pas na een uurtje komt ze naar beneden om het nieuwe dure blikje kattenvoer te proeven. Ze vind het maar een beetje lekker. Toch krijgt ze voorlopig niets anders. Maar dat weet ze gelukkig nog niet.